کد مطلب:161778 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:249
ارزش گریستن و گریاندن
پس از تمهید این مقدمه می گوییم: بر هیچ دانای بصیری پوشیده نیست كه ابكاء شیعیان و گریانیدن مومنین بر مصایب آل محمد علیهم السلام مثل گریستن، از عبادات مؤكده و مستحبات مرغوبه است؛ كه به آن امر فرمودند و بر آن تحریص و ترغیب نمودند. و همه مكلفین مشمول این امر و قابل فرمانبری اند به قدر استعداد و قوه؛ و مستحق آن ثوابها بعد از امتثال آن فرمان. مثل اصل گریستن بر آن مصایب كه از اعظم عبادات و اجل مثوبات است كه كافه انام مكلف اند به آن.
و این دو از یك صنف عبادت و از یك منبع منشعب می شوند. جز آن كه گریستن برای هر كس میسر، و اما گریانیدن چون برای همه میسر و خالی از مشقت نیست، لهذا این طایفه مخصوصه موسوم به روضه خوان، دامن همت بر كمر زدند و علم این سنت سنیه را برپا نمودند و برای تعظیم این مشعر عظیم، نفوس خویش را مبذول داشتند. و البته باید بدانند و ملتفت شوند كه این عبادت مانند سایر عبادات است و این عمل آنگاه عبادت شود كه در هنگام بجا آوردن آن، جز رضای خداوند و خوشنودی رسول و ائمه هدی علیهم السلام غرض و مقصدی نداشته باشند. و اگر دارد، همان مجرد یافتن ثوابهای موعوده و پاك شدن از گناهان مهلكه
باشد كه با اخلاص در عمل منافاتی ندارد. چه عمل باز برای فرمانبرداری فرمان حضرت باریتعالی است كه به وسیله آن، به آن ثوابها برسد و از شر گناهانش ایمن شود. و این به منزله پله اول منبر اوست كه چون پای بر آن گذارد، بایست غیر از ذات مقدس حضرت احدیت و خلفاء راشدینش، همه را فراموش كند. كسی را نبیند، كسی را نجوید؛ چه رسد به آن كه برای جذب قلبش یا جلب مالش به آن جا بالا رود و سخن گوید و از مصائب شمرد و خلق را بگریاند. پس نعوذ بالله اگر شیطان او را از این پله لغراند و هوای نفس او را در دام دامن ملوث دنیا كشاند و برای تحصیل مال، یا فریفتن بال [1] ،یا نشر فضل و كمال در اقطار و امصار و بلاد، و رسیدن محاسن گفتارش در اسماع عباد بر منبر برآید و سخن گوید و روضه بخواند، خود را به مهالك عظیمه انداخته كه امید نجات در آن نیست. و به بعضی از آنها اشاره باید نمود:
و این دو از یك صنف عبادت و از یك منبع منشعب می شوند. جز آن كه گریستن برای هر كس میسر، و اما گریانیدن چون برای همه میسر و خالی از مشقت نیست، لهذا این طایفه مخصوصه موسوم به روضه خوان، دامن همت بر كمر زدند و علم این سنت سنیه را برپا نمودند و برای تعظیم این مشعر عظیم، نفوس خویش را مبذول داشتند. و البته باید بدانند و ملتفت شوند كه این عبادت مانند سایر عبادات است و این عمل آنگاه عبادت شود كه در هنگام بجا آوردن آن، جز رضای خداوند و خوشنودی رسول و ائمه هدی علیهم السلام غرض و مقصدی نداشته باشند. و اگر دارد، همان مجرد یافتن ثوابهای موعوده و پاك شدن از گناهان مهلكه
باشد كه با اخلاص در عمل منافاتی ندارد. چه عمل باز برای فرمانبرداری فرمان حضرت باریتعالی است كه به وسیله آن، به آن ثوابها برسد و از شر گناهانش ایمن شود. و این به منزله پله اول منبر اوست كه چون پای بر آن گذارد، بایست غیر از ذات مقدس حضرت احدیت و خلفاء راشدینش، همه را فراموش كند. كسی را نبیند، كسی را نجوید؛ چه رسد به آن كه برای جذب قلبش یا جلب مالش به آن جا بالا رود و سخن گوید و از مصائب شمرد و خلق را بگریاند. پس نعوذ بالله اگر شیطان او را از این پله لغراند و هوای نفس او را در دام دامن ملوث دنیا كشاند و برای تحصیل مال، یا فریفتن بال [1] ،یا نشر فضل و كمال در اقطار و امصار و بلاد، و رسیدن محاسن گفتارش در اسماع عباد بر منبر برآید و سخن گوید و روضه بخواند، خود را به مهالك عظیمه انداخته كه امید نجات در آن نیست. و به بعضی از آنها اشاره باید نمود:
[1] خودفريبي.